Dominik Ruzzola (albo Urrusolo) od Jezusa i Marii, karmelita bosy (1559–1630) urodził się w Calatayud, a zmarł w Wiedniu. W 1571 r. przyjął habit zakonu karmelitów trzewiczkowych w swoim mieście, po czym przeszedł do karmelitów bosych w Pastranie, gdzie złożył profesję w 1590 r. Po okresie pełnienia różnych funkcji w swoim zakonie, został w 1605 r. wysłany do Włoch. Począwszy od roku następnego, był nauczycielem nowicjuszy w klasztorze de la Scala, następnie zaś przeorem i definitorem generalnym. W 1617 r. został wybrany generałem na trzy lata. W 1620 r. towarzyszył z rozkazu papieża wojskom cesarskim i był obecny przy zwycięstwie pod Mont Blanc. Powrócił do Włoch przez Niemcy, Belgię, Francję, poprzedzony wielką sławą i czczony przez wszystkich. Po powrocie do Rzymu przyczynił się do przyspieszenia procesu kanonizacyjnego św. Teresy (1622). Był wielokrotnie wzywany przez papieży Grzegorza XV i Urbana VIII. Za rządów tego pierwszego miał do czynienia z początkami Kongregacji Rozkrzewiania Wiary. Napisał różne dzieła o duchowości i teologii mistycznej (por. A. Rayez y Louis-Marie, Dominique de Jesus – Marie, DSpir III, 1532-4). Kalasancjusz poznał być może D. Ruzzolę w Hiszpanii, ale dopiero w Rzymie ich stosunki stały się bardziej zażyłe. Na płaszczyźnie osobistej o. Dominik był spowiednikiem i doradcą duchowym Świętego. Jeśli chodzi o związki wybitnego karmelity ze Szkołami Pobożnymi, to można je streścić następująco: wspomógł je on wiele razy jałmużną, bronił dzieła kalasantyńskiego wobec papieży; w chwili opresji przydzielił Świętemu grupę sześciu współpracowników, na której czele stał Gliceriusz Landriani; wziął udział w zakupie domu św. Pantaleona, wywierał nacisk na Kalasancjusza, by ten zjednoczył Szkoły Pobożne z kongregacją lukkańską; zgodził się przewodniczyć kongregacji generalnej w 1627 r., podczas której miano określić pozycję zakonu wobec ubóstwa (por. Vila, Fuentes immediatas de la pedagogia calasancia, str. 65–66).
